A hipocresia das axudas, a hipocresia do sistema

¿por qué, se existe umha comprometida e solidaria actitude de moitos cooperantes, a situación de pobreza de quenes receben ese fluxo de axuda nom cambia?

A cooperación nom ten como obxetivo final cambiar nada estructuralmente. E umha axuda para apagar fogos, para evitar revoltas sociais que podrían ser inmanexabels.
Asi estas axudas serven, em parte, para paliar posibles criticas da situación deses paises, das cales os paises ricos som resposabeis, pero dando estas "axudas" "fan todo o que esta nas súas mans por cambia-la súa situación" ainda que nom logre estimula-los paises pobres.
Din estos delincuentes do FMI e o BM que "debe buscarse a autosostenibilidadd máis alo da cooperación», «nom dar o peixe na mao senom ensinar a pescar» etc. Sem embargo vemos que isso incumplese.Cómo pretende-la autosostenibilidade de calquera tipo de proxecto se condenan a dependencia dos máis débiles (afogandoos coa deuda externa) e favorecen o saqueo dos paises ricos? Enton, sinom se termina de ponher en marcha o deserolo dos paises que a receben, ¿por qué se manten a axuda? ¿Quén se beneficia?
O que está claro e que esta trampa busca, despois de instalarse, a sua perpetuación,a sua durabilidade. Así, dase um circulo vicioso, no que o propio inimigo e o que presta a axuda, ten que haber pobres para que haxa axuda aos pobres; ten que haber violacions dos dereitos humans pra que haxa umha axuda aos dereitos humans.
Asi, e obvio que se podría fazer moito máis do que se fae se houbera verdadeiramente umha vontade de axudar de forma solidaria aos máis necesitados, lastima que os que falan de paz som os que dirixen o negocio da guerra, e os que condean a morte e a pobreza a miles de persoas sexan os que falan de solidaridade.

DEUDA 

O Fondo Monetario Internacional (FMI) e o Banco Mundial recurren ao poder da deuda contraída por moitos países africanos, umha deuda inxusta que os condea, para obliga-los a adoptar políticas económicas neoliberales no marco dos Programas de Axuste Estructural.
Gobernos africanos vironse obrigados a vender os seus productos a compañías multinacionais, permitir que empresas extranxeras ingresaran e sacaran dinheiro, ponher fin aos subsidios aos alimentos, crear zonas francas de procesamiento de exportacions, aplastar os dereitos laborais, liquidar leis ambientais e conxelar salarios.
Tamén deberon reduci-los aranceis a importación de productos agrícolas, o que abriu mercados as multinacionais. Además deberon disminui-los subsidios aos pequenos agricultores.
Asi, EE.UU e a U.E seguiron subsidiando aos seus propios agricultores, na sua maioría corporacions agroindustriais. Tamén mantivieron aranceis altos para os productos agrícolas.
O resultado desa política foi que, agora os pequenos agricultores de África tenhen que mercalos productos a Estados Unidos e Europa, cos que nom poden competir

Deste xeito, ¿como podemos sequera pensar que estes paises empobrecidos podem sequer levantar cabeza despois de todo-lo que lhes fixemos e lhes seguimos a fazer?

Lhe damos 6 de axuda ( e xa vimos como som as axudas), e logo lhe quitamos 20 (deuda externa); lhes roubamos as súas materias primas; provocamos guerras para obter beneficios (congo), etc....

Fontes:
-"En pie contra la deuda externa" Esther Vivas
-Conferencias de Arcadi oliveres

Um Sistema inxusto, inviavel, insostibel e asasino

Neste 2010 os prezos mundiais do trigo, e o milho e a cebada subiron un  50 %, e din que esta crise parecese a outra alimentaria de 2008, que trouxo fames e motins dende Bangladesh ata Haití pasando por África. Mirando o panorama das revolucións en exipto ou Tunez nom e moi dificil ver que nom se fixo moito por prever as novas crises alimentarias.

Decía o pasado mes o director do Centro da Universidade de Berlín para a Investigación do Desenrolo, Joaquín Von Braun (Ft, 9/8/2010), Precisaba, entre outros aspectos, que entre as forzas que concurren na fixación dos prezos dos alimentos, sobresae o papel dos especuladores.

Según datos publicados, os contratos do trigo para setembro 2010 mostraban o maior e máis rápido incremento nos prezos dende 2008. Nesta como en outras materias primas alimenticias, a explicación atopabana, nos comportamentos das grandes corporacions da alimentación que procuran asegurarse prezos futuros ante a incertidumbre destes mercados agrícolas mundiais

Por un lado, o detonante dese alza actual dos prezos de materias primas alimenticias foron as reducidas expectativas das colheitas en Rusia, Ucrania e algunhas zonas de Europa occidental; e particularmente, a prohibición rusa de exportación de trigo, que afirman que acelerou o risgo dun pico nos prezos, socavando a confianza mundial na estabilidade de prezos e suministros o comercio de alimentos.

Asi, as multinacionais da alimentación correron a incrementa-los contratos que garanticen os seus suministros ante o medo de ver desabastecidos os escaparates dos supermercados..

Pero os que se lanzaron a mercar terras por todo o mundo, son principalmente os Estados con petrodólares e divisas. Total: cerca de 8 millons de hectáreas de terras fértiles compradas ou alquiladas no exterior. Rexions enteiras pasaron a estar baixo control extranxeiro en países con escasa densidade demográfica e cuxos gobernantes están dispostos a ceder partes da soberanía nacional. Un fenómeno que preocupa. Nun informe alarmante, a ONG Grain denuncia "un acaparamento de terras a nivel mundial" .

China detenta terras en Australia, Kazajistán, Laos, México, Brasil, Surinam, e sobre todo en África. Pekín  firmou uns trinta acordos de cooperación con Gobiernos que lhe dan aceso a terras. As veces, as autoridades de Pekín envían dende China a mao de obra; pagada a menos de corenta euros ao mes, sen contrato de trabalho e sen cobertura social.
E un retorno as odiosas prácticas coloniais, e umha bomba com efecto retardado. Porque a tentación dos Estados extranxeiros e a de saquea-los recursos, como o fae China, com mao de obra importada e pouco beneficio local..
A extensión do que foi cualificado polo director da FAO, Jacques Diouf, como un sistema neocolonial, constitue o avance dun libre mercado que prevaleceu nas últimas décadas na política alimentaria mundial, a cal converte as necesidades alimentarias da poboación numha inmensa oportunidade de negocios privados. Xa nom e suficiente con acapara-la producción de alimentos –como ocurria recentemente–, agora faese o propio coas terras que os producen, sobre todo nos paises pobres.
Asi, deste xeitos os paises ricos apoderanse dos recursos dos paises pobres, condeandoos a pobreza. Algunhas veces para o seu propio beneficio dessas materias primas, outras quitanlhe esa comida para transforma-las em carburantes. Um exemplo claro son os EEUU, os cales so posuen o 6% dos recursos pero consomen mais do 200%.  Asi, deste xeito aproveitandose da deuda que tenhen alguns destes paises, para conseguir todo tipo de tratos rastreiros como que vendan as suas materias primas a prezos ridiculos, abren as aduanas, deixen que exploten os recursos empresas extranxeiras....
As veces..incluso utilizan, provocan umha guerra no pais que lhes interese para poder asi extraer os productos deste (congo).Cabe destacar tamen que esta crise, nom so afecta aos paises que son estorsioandos, senom que o opulento norte tamen sufre as suas consecuencias, e isso vemo-lo na nossa alimentación, cada vez máis insana
A crise alimentaria mostra umha das caras máis dramáticas do sistema capitalista actual con máis de mil millons de persoas no mundo, umha de cada seis, que pasan fame, especialmente nos países do Sur. Paradóxicamente, nos últimos vinte anos mentres a poboación crecía a un ritmo do 1.14% anual, a producción de alimentos aumentaba en máis dun 2%. Con estas cifras podemos concluir que na actualidade producese suficiente comida para alimenta-la población mundial. Cada minuto morren de inanicion ou de emfermidades curabeis 4 persoas no3º mundo, de verdade funciona um sistema que prima os beneficios as vidas humanas? de verdade funciona um sistema que cada vez amplia a diferenza entre pobres e ricos? Tildan calqueres outros proxectos de inviabeis, de utopicos,  ou simplemente de fracaso..Acaso nom e um fracaso a morte e asasinato continuado de persoas? o xogo coa nossa alimentación tampouco o debe ser...
Frente a esta situación, cumbre tras cumbre a Organización das Nacions Unidas para a Agricultura e a Alimentación (FAO), o Banco Mundial, e o  Fondo Monetario Internacional, o G20, xunto coas principais empresas do sector, nos din que para sair de la crise e necesario umha nova revolución verde, máis transxénicos e libre comercio. Nos queren fazer crer que as políticas que nos  conduciron a  presente situación, nos sacarán da mesma.
REACCIÓN:
Como nom pode ser doutra forma, a propogando ao servizo do sistema capitalista critica, utilizando os medios de comunicación a os servizo destas "democracias" liberais, todo tipo de reacción lexitima contra este sistema inxusto e asasino.

Ahi deixo um video que pretende dar outra visión de quem é o pirata no expolio de recursos. Nom e sobre o sector agrario, mais reflexa do mesmo xeito o expolio de recursos polo norte. A demagoxia hacia estes "piratas" xa a veriades todos na tv.
Como este hai miles de exemplos, un dos máis claros e a campanha de difamación exercida entre outros polos goberno espanhol e americano sobre venezuela, e máis concretamente sobre chavez.
http://www.kaosenlared.net/noticia/fao-reconoce-exito-venezuela-politicas-contra-crisis-alimentaria

Fontes:
http://www.attac.es/alimentacion-hacia-un-nuevo-colonialismo/
http://www.attac.es/neocolonialismo-agrario/
http://www.rebelion.org/noticia.php?id=80281

Libro de esther vivas "supermercados, no gracias"

Neocolonialismo Agrario

Umha das grandes batalhas do seculo XXI será a da alimentación. Moitos países, importadores de comida, vense afectados polo aumento dos prezos. Os Estados ricos o vinhan soportando; ata que, no 2008,  asustaronse pola actitude proteccionista de naçoms prouctoras que limitaron as suas exportacions. A partir de ahí, varios Estados com crecemento económico e demográfico, pero desprovistos de grandes recursos agrícolas e de auga, decidiron asegurarse reservas de comestibels mercando terras no extranxeiro.

Ao mesmo tempo, moitos especuladores  puxeronse igoalmente a comprar terreos para fazer negocios. Convencidos de que a alimentación será o ouro do  futuro. Xogando asim ca nossa alimentación e, sobretodo ca dos paises pobres.
Dende xunho, polo menos 44 millons máis de persoas pasaron a pobreza debido ao encarecemento do prezo dos alimentos, e varias deceas de millons máis corren riscoo de engrosa-la  cifra.
O trigo foi un dos alimentos básicos que máis subiu, dobrando o seu prezo entre xunho de 2010 e xaneiro de 2011. Tamén o milho experimentou un grande ascenso, counha subida do 73%, según a institución con sede en Washington.
Asi ultimamente estamos vendo com en paises como Tunez, ou exipto danse verdadeires revoltas, revoltas polo pan. Estes povos pobres, moitos condeados a morrer de fame a lanzarse a rua e a  violencia para conseguir os alimentos que lhe som arrebatados.
Según o Departamento de Estado, durante os dous últimos anos tiveron lugar no mundo máis de 60 revoltas a causa dos alimentos. Os medios de comunicación atribuen o problema a varias razóns, que van dende unha demanda crecente, a cortes nos subsidios alimenticios, sequías... Pero ha outro factor significativo: a especulación sem freos dos bancos de inversión. Debido a isto, permite-se a entidades a quenes nom lhes importa se a xente común ten ou nom ten cantidades suficientes de alimentos e combustible, así como a negocios dependentes de materias primas, ganhar grandes cantidades de dinheiro apostando cos cartos dos demáis.
"os Estados Unidos, co  6% da poboación mundial consume polo menos um terzo dos recursos mundiais "
Podemos afirmar que a fame e a consecuencia da especulación cos prezos dos alimentos, da propiedad privada das semilhas, do control das terras fértiles e do auga.
Pero nom e so que este sistema, provoque a fame de miles de persoas, e emfermidades, e a morte por inanición ou por emfermidades curabeis (que so 1 persoas morrera por mor do sistema económico seria o suficiente pra derribalo), e que ademais provoco a nossa mala alimentación, e a desaparición duns modos de vida tipicos de determinadas rexións
O hábito consumista invadiu tamén o ámbito da comida, identificando a través da publicidade, ocio e consumo e propagando un patrón de conducta alimentario insano.
Asi, na  dieta do primeiro mundo, abusase da inxesta de graxas e carne. Todo elo ten consecuencias aquí, pero tamen alá, como xa dixemos. Fame e comida basura son caras da mesma moeda. A carne que comemos procede de animais  xuntados e alimentados com pensos. Para o seu engorde rápido e palia-las consecuencias dunha “vida” enferma son atiborrados de antibióticos e anabolizantes. A industria alimentaria obtien máis rápido, máis kilos de carne e máis barata, que o fin e o cabo e a norma básica deste sistema asasino, Producir máis.

Fontes:
http://www.attac.es/neocolonialismo-agrario/
http://www.rebelion.org/noticia.php?id=80281